Luchtvaartpioniers: race van Engeland naar Australië

De ontwikkeling van de luchtvaart zit vol spannende momenten en kent vele pioniers met moed en doorzettingsvermogen. Met het verbeteren van de luchtvaarttechnieken, kwamen de piloten voor steeds grotere uitdagingen te staan. Hoewel het tijdperk van de records grotendeels voorbij leek te zijn, kwam een nieuw fenomeen opzetten: de luchtwedstrijden. Wie kon een bepaald traject het snelst afleggen? Wie kon het snelst van Engeland naar Australië vliegen?

Nieuwe uitdagingen voor de luchtvaartpioniers

De luchtvaartontwikkeling was sinds de eerste vlucht van de Flyer op het strand van Kitty Hawk in 1903 razendsnel verlopen. Vliegtuigen die snelheden haalden van een paar honderd kilometer per uur waren in 1934 geen uitzondering meer en veel records waren al gevestigd. De eerste man die de oceaan overvloog, de eerste vrouw die de oceaan overvloog, de langste solo-tocht, de grootste hoogte, ga zo maar door. Het werd tijd voor nieuwe uitdagingen: de wedstrijd!

Wedstrijd

Niet langer het zetten van een prestatie, zoals het overbruggen van een bepaalde afstand, maar de snelheid waarmee dat moest gebeuren, daar zou het om moeten gaan. Verschillende vliegtuigen zouden min of meer tegelijk vanaf hetzelfde vliegveld moeten opstijgen, en wie het eerst op de bestemming zou aankomen was de winnaar. Bij grote afstanden was het maken van tussenstops noodzakelijk, dus de hele wedstrijd zou in etappes uitgevoerd moeten worden.

De Melbourne race, van Engeland naar Australië

De Australische miljonair Sir MacPherson Robertson schreef de voor die tijd unieke wedstrijd uit. Wie in een wedstrijd het snelst van Engeland naar Melbourne, Australië zou vliegen, kon een prijs in de wacht slepen van 10.000 pond. De wedstrijd, ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van Melbourne, zou op zaterdag 20 oktober 1934 van start gaan. Het zou de langste vliegwedstrijd ooit worden. Het prijzengeld was enorm, dus allerlei vliegers toonden hun interesse.

Charles Scott

Charles Scott was na een korte carrière als suikerplanter in de RAF, de Royal Air Force terecht gekomen. Dat duurde maar zes jaar, want Charles bleek te ongedisciplineerd voor de militaire structuur. Daarna vertrok hij naar Melbourne in Australië, waar hij verkoper en later postvlieger werd. In 1931 keerde Scott terug naar het Verenigd Koninkrijk.

Tom Campbell Black

Tom Campbell Black had in 1917 zijn vliegopleiding bij de Marineluchtvaartdienst gehad, waarna hij overstapte naar de RAF. Daarna werd hij verkeersvlieger. Hij zette zich in voor de commerciële luchtvaart in Kenia, waar hij de grondlegger was van Wilson Airways in Nairobi.

Royal Aero Club, Londen

Kort na het bekendworden van de wedstrijd van Engeland naar Melbourne kwamen Scott en Black elkaar tegen in de Royal Aero Club in Londen, die de wedstrijd zou organiseren. Ze konden het prima met elkaar vinden en meenden dat ze mee zouden moeten doen met de wedstrijd.

Grosvenor House

Scott en Black vonden in A.O. Edwards, directeur van het Grosvenor House Hotel een sponsor, uiteraard onder voorwaarde van naamsvermelding. De sponsor was nodig ook, want een vliegtuig bezaten de heren nog niet. Ze kregen de beschikking over een van de allernieuwse vliegtuigen, gebouwd door de Havilland, de Comet. Het toestel, dat 320 kilometer per uur moest kunnen vliegen, kreeg uiteraard de naam Grosvenor House. Aan de race zouden nog twee exemplaren van de Comet meedoen. Meer toestellen van dat type waren nog niet klaar!

De race

Op zaterdag 20 oktober 1934 ging de race van start. Het was een koude dag met veel bewolking. Scott en Black waren als vijfde vertrokken. De favoriet was een KLM-toestel, De Uiver, gevlogen door Koene Parmentier. Het slechte weer boven Frankrijk én onoverkomelijke mechanische problemen waren er de oorzaak van dat een aantal deelnemers moest afhaken. Uiteindelijk zouden tijdens de hele race 11 vliegtuigen moeten afhaken, waarvan één verongelukte. Beide vliegers kwamen daarbij om het leven.

Tussenstops

Het was aan de piloten of ze door wilden vliegen naar de controleplaats, de eindpunten per etappe, of dat ze tussentijds in daartoe aangewezen landingsplaatsen tussenstops wilden maken. Alle toestellen maakten van het laatste gebruik, behalve de drie Comets, die doorvlogen naar de eerste controleplaats, Bagdad. Het echtpaar Jim en Amy Mollison kwam daar als eerste aan, en vloog alweer weg toen Scott en Black juist arriveerden.

Mollison

Jim en Amy Mollisson zaten goed in de race en behielden lange tijd hun voorsprong, alhoewel die wel terug begon te lopen. Op weg naar Karachi raakten zij de koers tijdelijk kwijt, waardoor ze flinke achterstand opliepen. Om dat goed te maken, perstten ze alles uit hun toestel. Teveel, want hierdoor kregen ze motorpech en moesten ze opgeven.

Australië

Ondertussen haalden Scott en Black, ondanks het uitvallen van de linkermotor, na twee dagen, vier uur en 38 minuten het vliegveld van Port Darwin in Australië. Dat betekende een nieuw record, maar Melbourne was nog niet bereikt en eerst moest er onderhoud gepleegd worden aan de uitgevallen motor. Na dit oponthoud konden ze weer van start, en 71 uur na hun vertrek landden ze in Melbourne. De prijs was binnen! De tweede plaats werd gehaald door het KLM-toestel De Uiver, gevlogen door Koene Parmentier, die tevens de eerste prijs in het handicapsklassement in de wacht wist te slepen. In totaal wisten slechts negen van de twintig gestarte toestellen binnen de wedstrijd Melbourne te bereiken.